Henüz kalemi doğru düzgün tutamayan bir elin, bir bıçağa, bir çalıntı eşyaya, bir yasaklı maddeye uzanması.
Henüz hayal kurması gereken bir yaşta, mahkeme kapılarında bekleyen gözler… Bu ülkede her geçen yıl daha fazla çocuk, suçla, şiddetle ve çaresizlikle iç içe büyüyor. Sokakta, okulda, evde…Kimisi hayatta kalmak için çalıyor. Kimisi yönlendirilerek vuruyor. Kimisi sadece ilgi görmek için suça sürükleniyor.Ama hepsi ortak bir gerçeği haykırıyor. Korunmadılar. Anlaşılmadılar. Görülmediler.
Bir çocuk suç işler mi? İşleyebilir.
Ama suç, o çocuğun karakterinden çok, içine doğduğu ortamın, sistemin ve ihmaller zincirinin sonucudur. Yoksulluk, aile içi şiddet, ilgisizlik, eğitim eksikliği, kötü çevre… Tüm bunlar bir çocuğu suçun gölgesine itebilir. Ve toplum, çoğu zaman suça karışan çocuğu yargılar ama o çocuğu o noktaya getiren nedenleri sorgulamaz.
Bu yüzden adalet sadece cezayla değil, sebepleri ortadan kaldırmakla da mümkündür.
Küçücük yaşta suç işlemiş diyoruz hepimiz peki şunu soruyor muyuz, Neden?
Soru bu olmalı bence. O çocuğun babası nerede? Annesi ne halde?Okulu neden terk etti? Kiminle zaman geçiriyor? Devlet nerede devreye girmeli? Eğer biz sadece sonuçlara odaklanırsak, her yıl yüzlerce çocuk suçlu değil ama suç mağduru olarak yaşamaya devam edecek. Çocuk yaşta suça karışıyorlar. Evet, bu bir gerçek.
Ama daha acısı, onları koruyamayan sistem, görmeyen toplum, duymayan kurumlardır. Eğer bu döngüyü kıramazsak, her geçen yıl bir çocuk daha kaybolacak.
Ve belki bir gün, o çocuklardan biri bizim de kapımızı çalacak.
Bu çocukları yargılamadan önce korumayı öğrenmemiz gerekmiyor mu?
Eğitim sistemimizi yeniden gözden geçirmemiz, sokaktaki çocuğa sırtımızı değil, elimizi uzatmamız gerekmiyor mu?
Onlar bizim aynadaki yansımamız değiller mi? Ve o yansımada her geçen gün daha fazla karanlık görmüyor muyuz? Bu hepimizin sorunu değil mi?
Bu çocuklar okulda olması gerekiyorken, derslerinin başında olmadı gerekirken, sosyal etkinlikler de olması gerekiyorken mahkeme kapılarında veya karakollarda. Bu ülkede artık suç, çocuklara da bulaşacak kadar derinleşti. Ve biz sadece seyrediyoruz.
Bir çocuk suç işlediğinde onu yargılamaktan çok, o suça giden yolu kimlerin döşediğini hayatta sormuyoruz.
Ama ne acı ki toplumun büyük bir kısmı suça karışan çocuğu hemen “suçlu” ilan ediyor.
Her çocuk, sevgiyle büyümeyi, bilgiyle güçlenmeyi hak eder. Biz çocuklarımızı karanlık sokaklarda değil, aydınlık sınıflarda görmek istiyoruz. Suçla değil, eğitimle büyüsünler. Çocuklarımızı suçlu değil, eğitimli bireyler olarak görmek istiyoruz.
SUÇ DEĞİL, GELECEK İNŞA EDELİM…